Παρασκευή 24 Μαρτίου 2023

Δόντια λύκων

Θα'ρθω να σου πω πως κάποτε είδα μες στα μάτια σου ένα λιβάδι

Θα'ρθω να σου πω πως κάποτε είδα μες στα μάτια σου ένα γκρεμό

Κυνήγησα ένα ελάφι που έχει χαραγμένο πάνω του το βλέμμα σου
Περπάτησα πάνω σε δόντια λύκων για να βρω που κρύβεται η ανάσα σου

Λάθος ήταν να σου πω πως είδα μες στα μάτια σου ένα λιβάδι
Λάθος ήταν να σου πω πως είδα μες στα μάτια σου ένα γκρεμό

Σ' έψαξα σε κάθε θάλασσα, μέσα στα δάση και μες στο σκοτάδι
Στον ύπνο μου είδα ότι ξύπνησα και ότι κρατούσα το σφυρί στα χέρια

Κυριακή 5 Μαρτίου 2023

Χτες



Οι Νεκροί τραγουδάνε μόνο χαρούμενα τραγούδια
τις σκέψεις βλέπουν στις άκρες των ματιών μας
τρέμουν , τραυλίζουν όταν τραγουδούν
ψάχνουν τις βελόνες τους μεσ' στον αχυρώνα

Οι Νεκροί ζητάνε να τους αγγίξουμε τα παγωμένα τους τα πόδια
όταν στο φως της μέρας έξω τραγουδούν
στ' αυτιά μας μέσα οι μύγες τους βουίζουν
ντροπή και σκόνη είναι η γεύση που πλέον έχουμε στο στόμα

Οι Νεκροί γράφουν τ' όνομά τους με το δάχτυλο στο χώμα
όλη τη νύχτα τα κρανία τους στολίζουν 
χαράζουνε χαμόγελα πάνω στα πρόσωπά τους  
και έτσι δεν χρειάζεται κανείς να κλάψει ακόμα 

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2022

Περπάτησα



Περπάτησα πάνω σε δόντια λύκων

για να βρω ένα λαβωμένο ελάφι


Περπάτησα πάνω σε χέρια παιδιών

για να μπορέσω στο τέλος να αγκαλιάσω το δικό μου


Στον ύπνο μου είδα οτι σταύρωνα το Χριστό

ξύπνησα και είχα το σφυρί στα χέρια


Δεν ήξερα αν ήταν αυτό που έκανα σωστό

και αν δεν τον σταύρωνα αν θα ανέβαινε στα αστέρια






Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2021

<Τίτλος>

 Άκουσα όλα τα τραγούδια 

τα άκουσα όλα

είδα και όλες τις ταινίες 

ίδιες όλες

σαν έρημοι

σαν έφηβοι με ξινισμένα χαμόγελα

μια στάση παρακαλώ

αρκετά είδα

βαρέθηκα

κουράστηκα

φθάρθηκα

μέσα σε διαδρομές καθορισμένες

ξεκάθαρες γραμμές με σομόν χρώμα

μυρωδιά από εντόσθια

-Να κατέβω λίγο παρακαλώ?...


Σάββατο 7 Αυγούστου 2021

Ξανά



ήμουν ένας λύκος
για τρία ολόκληρα χρόνια
θυμάμαι ακόμα την ανάσα μου
τα σπασμένα μου δόντια

ήμουν ένας λύκος 
μέσα σε ένα άδειο σπίτι
το φωτίζαν κεριά 
κυνηγούσα τη δύση

ήμουν ένας λύκος
περπατούσα μονάχος
τα μάτια μου υπήρχαν 
τη νύχτα στο δάσος

ήμουν ένας λύκος
συγνώμη σου ζητάω
που πολλές φορές 
την ματωμένη γούνα μου αναζητάω

ήμουν ένας λύκος
με μια άδεια καρδιά
της πετούσα κρασί
με κερνούσε φωτιά

ήμουν ένας λύκος
σου ζητάω συγνώμη
όταν έφευγα από δίπλα σου
και 'μενες μόνη

Κυριακή 4 Ιουλίου 2021

Άνεμος


Δεν χρειάζεται τίποτα τελικά
ούτε καν ένας ήχος,
ούτε ένα τρίξιμο για τις ζωές μας

Οι ανεμόμυλοι πάνω στην πλαγιά
σταμάτησαν για μια στιγμή μόνο να γυρίζουν

Ο κόσμος μετά συνέχισε να τρίζει και να περιστρέφεται γύρω μας

Όταν γυρίσαμε σπίτι βρήκαμε το ποτήρι μας ραγισμένο πάνω στο τραπέζι

και το κλειδί στην πόρτα έμοιαζε τόσο ξένο

Οι φωτογραφίες στο σαλόνι... 

ξεθωριασμένες τώρα 

Δεν άντεξα να κοιταχτώ στο καθρέφτη

με κλειστά τα μάτια, φαντάστηκα να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να περιμένω να κοιμηθώ.

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2021

:')

Θα μπορούσα να περπατήσω 10.000 βήματα μέσα στη θάλασσα

για να είμαι χαρούμενος...



Θα μπορούσα να μην ξαναχαμογελάσω ποτέ

για να σε ακούσω να γελάς

Θα μπορούσα να κόψω την καρδιά μου με ένα ψαλίδι

για να μην με πειράζουν τα λόγια σου

Θα μπορούσα να κόψω τα δάχτυλά μου

για να βάλεις το χέρι σου στο σβέρκο μου

Θα έβλεπα την ζωή να χύνεται σαν να΄μουν κάποιος τρίτος

μέσα σε υπόγειες στέρνες και πέτρινα δωμάτια

Δεν έχω πια ψυχή. Γέμισε κενό μέχρι και ο ίσκιος μου

μαζεύω τα χαμόγελα από το πάτωμα και τα φοράω σκονισμένα

όσο και να το σκουπίζω το σπίτι μας δε καθαρίζει

πέφτουν τα σκεπάσματα στο κεφάλι μας 

και ελπίζω να πεθάνω σαν παιδί χαρούμενος μια μέρα


Πέμπτη 22 Απριλίου 2021

=



Μεγάλωσα με ένα κενό στο στέρνο
Δε το γέμισα ποτέ...
Οι άνεμοι μου δείξαν πως να σ' αγαπώ
Χωρίς σημάδια στο μικρό σου το κεφάλι
Χωρίς ανάσες να φροντίζουν την ανάσα σου 

Το ποσό δύσκολο μου είναι να στο πω
δε θα στο πω ποτέ
Το πώς εξαϋλώνονται οι μέρες μπρος στα μάτια μας 
το ξέρεις πια και συ

Σε κούρασα, με κούρασες...
Είμαι τώρα ένας άλλος 
δε σε κουράζω πια
θέλω μόνο να εξαϋλωθώ και γω σαν τις μέρες μας.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2021

Αθάνατος ξανά



Μη το πεις σε κανένα, όμως θα 'θελα να...

και να είμαι για πάντα...

Δε νοιάζομαι ούτε εγώ όμως τελικά 

Και καμιά φορά...

Καμιά φορά ανησυχώ

 ότι τα χέρια μου...

Τα χέρια μου είναι πολύ παγωμένα για να είναι...

ζωντανά.



Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2020

...-19


Οι μέρες όλες έγιναν ένα απόγευμα Κυριακής
βλέπουμε τα λουλουδια στο μπαλκόνι
και τον ήλιο πάνω τους για να χαμογελάμε
ξυπνάμε μπλεγμένοι με όνειρα μεσ'τα σκεπάσματά μας

Ο κόσμος στο δρόμο περπατάει
και μας προσπερνάει,
χωρίς να φτάνει πουθενά
μια μέρα να δείς, θα ξεκουραστούμε
όπως τη μέρα που σε γνώρισα


Τετάρτη 14 Αυγούστου 2019

Αμήν

Ο Θεός πέθανε μια μέρα απ'το κρύο
Τον βλέπουμε καμιά φορά ριγμένο σε μια καρέκλα στο σαλόνι.
τώρα το φως Του έρχεται μόνο απ'τον ουρανό
κάποιες φορές μας δέχεται και άλλες μας παγώνει

Παρακαλώ οι τάφοι μας να είναι πιο ζεστοί
σε κάποιο δάσος από έλατα βαλμένοι
να μας ξεχάσετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε
να μας ξεχάσετε για να μας ξαναβρείτε

Και αν θέλουμε κάποιες φορές να κλαίμε,
τουλάχιστον θα κλάψουμε σα λύκοι
κι'αν θέλουμε κάποιες φορές να ζούμε
τουλάχιστον θα ζήσουμε σαν ηλιαχτίδες πριν τη δύση


Τρίτη 25 Ιουνίου 2019

"Κλεμμένο"


Σαν καρφιά να καρφώνονται οι λέξεις
Σαν λεπίδι το χαμόγελο στα χέρια
δεν περάσανε οι μέρες απτή πόρτα (μας)
και το υπόγειο γεμίζει με σκουριά

Σαν καρφιά να καρφώνονται οι λέξεις
όταν κοιτάζουμε τον ήλιο σα θεό
μέσα στο σπίτι μας ο ίσκιος ανασαίνει
μας θυμίσει τον άνεμο να μην κάνουμε νερό

Σαν καρφιά να καρφώνονται οι λέξεις
όταν δαγκώνεις τη φωνή σου στο σκοτάδι
Σαν καρφιά να καρφώνονται οι λέξεις
κάθε πρωί που τα μάτια σου ανοίγουν από ανάγκη


Κάψτε το φως...
Θάψτε το φως

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018

12:34

Μπλέχτηκα στα μαλλιά σου εκείνο το Σάββατο
Τα παιδιά έλεγαν στο δρόμο, ότι θα γίνει πόλεμος
"Ο πόλεμος έγινε" τους είπα! τελείωσε!
τα ρούχα μας είναι πεταμένα στα σκουπίδια τώρα
οι πνοές μας μυρίζουν θειάφι
και το χρώμα στα μάτια μας θα είναι για πάντα το ίδιο

Δε με πίστεψαν ποτέ..

Ήρθαν στο σπίτι μου τη νύχτα κρατώντας ένα φανάρι το καθένα.
Μου χτύπησαν τη πόρτα και απλά στέκονταν και με κοίταζαν
Τα μάτια τους είχαν το ίδιο χρώμα
και οι πνοές τους... θειάφι

Έμεινα εκεί και έβλεπα μπροστά μου τις φλόγες να τρεμοπαίζουν.
Μου ήταν αρκετό αυτό για σήμερα.

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2018

Έβγαλα επιτέλους, τις πέτρες απ΄το στόμα μου και περιμένω τώρα να φυτρώσουν.

Αρκετά με τα μουρμουρητά στο υπόγειο
αρκετά...
φτάνει με τα λερωμένα βλέμματα
μας αρκεί μόνο πλέον η θύμησή τους
φτάνει με τα μαραμένα λουλούδια στο σαλόνι
πόσα χρόνια είναι εκεί?

Φτάνει πια με τις πρόχειρες λέξεις τυλιγμένες σε απογεύματα
δε γίνεται πια να μην είναι δροσερός ο ουρανός μας
δε γίνεται να μην ανοίγουν τα μάτια μας το πρωί
φτάνει με τις τύψεις κρυμμένες σε αποχαιρετισμούς 

Έβγαλα επιτέλους, τις πέτρες απ΄το στόμα μου
και περιμένω τώρα να φυτρώσουν. 

Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017

Αναμονή

ακόμα και αν δεν είμαστε ζωντανοί δε πειράζει 
ο ήλιος ξέρει πάντα προς τα πού να πάει
το ίδιο κάνουμε και μεις χωρίς να το θέλουμε
αλλά κάποιες φορές...
κάποιες φορές ευχόμαστε να τα είχαμε κάνει όλα
ευχόμαστε να είχαμε τελειώσει με όλα 
καλά η άσχημα
ευχόμαστε να ξέραμε το τέλος τους 
καλό ή άσχημο
και να βρισκόμαστε μπροστά απο το χωράφι μας
καθώς ο ήλιος δύει και χρυσίζει τη σοδειά μας
κρατώντας το δρεπάνι μας... ανυπομονώντας.
σα τον θεριστή στο βιβλίο του Brown  που διάβαζα μικρός
με μια πικρή γεύση στα λόγια μας
και μια προσμονή στις άκρες των δακτύλων μας.

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017

Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.


Άνοιξα τα μάτια μου και δεν το πίστευα!!!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Ακόμα να το πιστέψω...!!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Είδα τα μαλλιά σου να με σκεπάζουν το βράδυ.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Τα πήρα και νομίζω οτι κοιμήθηκα με ένα μειδίαμα, μέσα τους. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση Ήμουν τόσο γυμνός... που δεν το καταλάβαινα Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Ντράπηκα για λίγο.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Δεν το έχω καταλάβει ακόμα πόσο γυμνός... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. με είδες... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. φύκια απο τη θάλασσα κρέμονταν πάνω στο πρόσωπό μου.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.

Με αναγνώρισες απο κάτω τους.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Γυμνός...Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυ Μόλις είχα βγει απο μέσα της . Φαΐ, Σεξ και Ψ Κατάμαυρα νερά υχανάλυση. Είχα αρχίσει να παίρνω το χρώμα της.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Το ρουφούσα μέσα στο δέρμα μου!! Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Μαυροκόκκινος! Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Μαβής!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Μέσα στο δέρμα.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.  Ρυτιδωμένα δάχτυλα Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Μαγιάτικος. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση Πρόωρος.. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Λευκός σα το θάνατο.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Με τη μαύρη γεύση της στη γλώσσα μου!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Όλος ο κόσμος ήθελε να βρέξει εκείνη τη μέρα!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Σε χάιδευα στο μάγουλο γιατί πίστεψα οτι θα πονάς εκεί Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Ήσουν κουρασμένη από όλα αυτά. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Και ήθελα τόσο πολύ να σε αγκαλιάσω!!! Φοβόμουν οτι θα σε τρομάξω...!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Ακόμα φοβάμαι!Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση Σε κοίταζα μέσα στα μάτια ακριβώς.

 Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση Μέσα στα μάτια!! Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση Από μέσα!! Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Φοβάμαι οτι θα ξυπνήσω μπερδεμένος στα μαλλιά σου και οτι δε θα είσαι εσύ πια... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Πώς θα σε βρω μετά?Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. ΠΩΣ θα σε βρω μετά?Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. ΠΩΣ ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ ΜΕΤΑ?Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυσ Και δεν μπορούσα να το πιστέψω… γιατί με σκέπαζες!!. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.και δε το πίστευα... αΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Έλεγα μήπως δε κατάλαβα. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Λέω μήπως δεν έχω καταλάβει... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Μου έδειξες το χέρι μου αλλά δεν είπες κάτι. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Κοιτούσα τα χείλη σου... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Μου έδειξες το στέρνο μου τρομαγμένη αλλά εγώ κοιτούσα τα χέρια σου.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.Αυτή η μυρωδιά του παλιού στα ρούχα μας... 

Ξεχασμένα στο σαλόνι... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Τα μάτια σου χαμογελούν πιο πολύ απ'τα χείλη σου. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Και όταν μου λείπεις σημαδεύω σιωπηλά το κρανίο μου.Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Για να θυμάμαι τα κοράλλια... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση ...που γράφουν πάνω τ'όνομα μου... Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. 


Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.

Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση. Φαΐ, Σεξ και Ψυχανάλυση.


Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

2

Τη πρώτη φορά που πέθανα είδα τα μάτια σου να ανθίζουν μπροστά μου
έκατσα ξαφνικά στα σκαλοπάτια κάτω απ' το σπίτι σου χωρίς να καταλάβω ποτέ γιατί
θυμάμαι πόσο σου άρεσε να με κατηγορείς που πέθανα...
έβγαζες τα ρούχα σου και τα κρεμούσες με μανία πάνω μου

Τη δεύτερη φορά ένοιωσα την ραχοκοκκαλιά μου να πάλλεται λες και προσπαθούσε να τραγουδήσει κάτι
ήταν ανακούφιση εκείνος ο θάνατος θυμάμαι... σα να κρατάς την ανάσα σου με κλειστά μάτια στραμμένα σ' έναν ισχυρό ήλιο 
το φως του ήταν τόσο δυνατό που τα βλέφαρα μου έβαφαν με το χρώμα του αίματος τα μάτια μου
θυμάμαι με κρατούσες αγκαλιά τότε παρ όλους τους σπασμούς που ασπάζονταν το σώμα μου

Τη τρίτη φορά ήμουν σε ένα πέτρινο δωμάτιο όταν πέθανα
επ' έξω έτρεχαν τα αγριόχορτα, τα λουλούδια και το φως του ήλιου εκεί που τα έστελνε ο άνεμος
Γδύθηκα μόνος μου, αφουγκράστηκα για μια στιγμή (λίγο περισσότερο απο έναν αιώνα) το κυνηγητό έξω, ξάπλωσα στο πέτρινο κρεββάτι 
και μόλις έκλεισα τα μάτια μου ένοιωσα το γρασίδι, τα λουλούδια και τον ήλιο να με αγκαλιάζουν σφιχτά.

Η Δεύτερη φορά μου είπαν ήταν μακράν η καλύτερη

Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Εξημέρωση (ΒΡΟΧΟΣ: Κάτι να μπορώ να κάνω)

θα εξημερωθώ,
κάποια νύχτα απ όσες έρθουν
θα σε χρειαστώ

βλέπω πάντα στ' όνειρο μου
ένα μικρό σταυρό
που έχει επάνω χαραγμένο
ένα μικρό Χριστό

τ΄όνομά μου ψιθυρίζει
πάνω απ'το σταυρό
με κοιτάζει πια στα μάτια
για να εξημερωθώ

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

...όταν είδα το πρόσωπο σου χαρούμενο, να λάμπει μέσα στη πιο κουρασμένη μέρα και νύχτα της ζωής μου

Με αγκάλιασες τελευταίο. Ήθελες να μου δείξεις οτι χαίρεσαι για όλα. Με έσφιξες με τα λεπτά αδύναμα χέρια σου. Καθώς με αγκάλιαζες μου είπες: "... και συ, που με έφερες... ". Χαλάρωσες την αγκαλιά σου και μετά με έσφιξες λίγο ακόμα, δυνατότερα.

"Μυρίζεις τσίπουρο" είπες, καθώς με άφηνες και γέλασες.

...

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

the mess we're in

Κάποτε είμασταν νέοι και χαρούμενοι! Κάποτε αγαπούσαμε πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη! Χωρίς περιστροφές ... Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Χωρίς αναστροφές, με αντίθετα μηνύματα! Χωρίς να ξεχνάμε τι λέγαμε στη μέση της πρότασης! Γιατί έχει σημασία να υπάρχουμε μέχρι και αύριο! (Έχει άραγε?) Γιατί έχει σημασία να αναπνεύσουμε μέσα στη γυάλα που ζούμε σα χρυσόψαρα! (Έχει άραγε?) Τα μάτια μας γυαλίζουν τόσο όμορφα...!! Τα χείλη μας αφυδατωμένα παραμένουν πάνω μας! Τα μάτια μας πονάνε απο μέσα!

Οι σκέψεις συρρικνόνονται! Γίνονται παραμύθια και ιστορίες που τελικά δεν ήθελες να πεις αλλά ήδη βρίσκεσαι στη μέση τους ξαφνικά! Και θέλω να αγκαλιάσω όλη την ύπαρξή μου, να την κάνω δικιά μου τελικά! Έτσι κι αλλιώς δεν την χρειάζεται κανείς άλλος. Έτσι κι αλλιώς οι μέρες πέφτουν απ'το παράθυρο κάθε απόγευμα.

Είχα μια ελπίδα, οτι θα με πάρεις τηλέφωνο σήμερα... αλλά και μια λογική σκέψη οτι δε θα με πάρεις... Και το παραπέτασμα της πραγματικότητας είναι ήδη εδώ μπροστά στα μάτια μας. Έχω την αίσθηση οτι προχωράμε μπροστά κοιτάζοντας προς την άβυσσο πίσω μας. Έχω την εντύπωση οτι οι φωνές μας είναι μεθυσμένες πλέον. Έχω την εντύπωση οτι απο εμάς εξαρτάται αν θα είμαστε χαρούμενοι την επόμενη αιωνιότητα. Ας αποφασίσουμε αρχικά να είμαστε χαρούμενοι το επόμενο δευτερόλεπτο! Ας αποφασίσουμε οτι δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε απ'οταν η ζωή μας μαζί τελείωσε... 

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

"Που είναι ο Παύλος σου τώρα? "



"Που είναι ο Παύλος σου τώρα? "

Μάλιστα... πιο παλιά είχα γνωρίσει ένα τύπο που έλεγε οτι ήταν ρατσιστής και εθνικιστής. Και πράγματι ήταν. Αυτό, πριν ακόμα μπει στο πολιτικό σκηνικό και στη βουλή η χρυσή αυγή. Τότε, με ενδιέφερε να καταλάβω για πιο λόγω κάποιος μπορεί να έχει αυτές τις απόψεις. Για πιο λόγο κάποιος να έχει τέτοιο πάθος μέσα του εναντίων άλλων ανθρώπων που δε ξέρει.
Ήταν φίλος μιας φίλης και όποτε βρισκόμασταν σε κοινή παρέα προσπαθούσα να ακούσω όσα είχε να πει, χωρίς να προβάλω καθόλου την δικιά μου αντίθετη άποψη. Το πρόβλημα βέβαια, ήταν οτι δεν υπήρχε άποψη πάνω στο θέμα απο την πλευρά του, παρά μόνο μια έντονη και εμμονική πίστη οτι τα πράγματα είναι "έτσι όπως τα λέω". Οι Αλβανοί είναι κλέφτες, οι Τούρκοι και οι Εβραίοι πρέπει να πεθάνουν, η Μακεδονία Ελληνική κτλ κτλ.
Τον άκουσα 2-3 φορές χωρίς να του φέρνω αντιρρήσεις. Μετά άρχισε να επαναλαμβάνεται. Άρχισα τότε λοιπόν να τον ρωτάω πραγματικά αυτά που ήθελα να τον ρωτήσω. Αν έχει γνωρίσει ποτέ κάποιον Αλβανό που ήταν κλέφτης, αν πιστεύει οτι όλοι οι Τούρκοι θέλουν να σκοτώσουν Έλληνες κτλ κτλ. Ο Αντρέας (έτσι τον έλεγαν) μιλούσε πολύ γρήγορα και κοφτά. Μου θύμιζε ριπή πυροβόλου ο τρόπος που μιλούσε. Όταν τον ρωτούσα λοιπόν πράγματα που δεν του άρεσαν, σταματούσε και με κοίταζε με τα μεγάλα γουρλωμένα μάτια του... για 2-3 δευτερόλεπτα και... δεν απαντούσε τίποτα. Απλώς συνέχιζε να επαναλαμβάνει αυτά που έλεγε πριν σα χαλασμένο πικάπ. Καμία αλληλεπίδραση... κανένα ενδιαφέρον για συμμετοχή σε συζήτηση. Δε το έκανε αυτό επειδή με αγνοούσε ή επειδή είχε θυμώσει μαζί μου. Τίποτα απο τα 2 δεν ίσχυε. Απλώς δε μπορούσε να εξηγήσει ούτε και ο ίδιος για πιο λόγο πίστευε τόσο έντονα και τυφλά αυτά που πίστευε.

Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν... Από τότε ήταν που είχε υιοθετήσει αυτές τις απόψεις ο Αντρέας πολύ πιο έντονα.

Ο Αντρέας (και ο εκάστοτε Αντρέας), είχε ανάγκη να μισήσει κάποιον. Είχε μια τεράστια πλημμύρα μέσα του, που τον έκανε να χρειάζεται κάποιον να κατηγορήσει, κάποιον να μπορεί να ξεσπάσει και να βγάλει όλη την χωλή που έκρυβε μέσα του.

Μπορεί λοιπόν, ο Αντρέας αν του μιλήσουμε και του εξηγήσουμε κάποια πράγματα, να τα καταλάβει και να μην έχει τέτοιες "απόψεις"?
ΟΧΙ!
Και γιατί αυτό?
Επειδή αυτό που έχει ο Αντρέας δεν είναι άποψη αλλά είναι συναίσθημα-ανάγκη του. Όσο και να συζητήσεις με κάποιον αραχνοφοβικό το οτι δε μπορεί μια αράχνη να τον βλάψει, (εκτός αν βρίσκεστε στον Αμαζόνιο) δε πρόκειται να του αλλάξεις γνώμη.

Τα παιδιά λοιπόν, όταν είναι μικρά και πάνε στο σχολείο, μαθαίνουν πράγματα και μορφώνονται. Όταν κάποιος είναι 20 χρονών έχει πάρει την μορφή του. Αν έχει μείνει κάποια παραμόρφωση μέσα του, τότε είναι πάρα πολύ δύσκολο να την διορθώσουμε. Γιατί όσο μεγαλώνουμε ο πηλός μέσα μας αρχίζει και στερεοποιείται, παίρνοντας την τελική μορφή του... ανάλογη της μόρφωσης και άλλων... Τέτοιου είδους λοιπόν, κακοτεχνίες και παραμορφώσεις της ψυχής, αν πιστέψουμε οτι μπορούν να διορθωθούν με λόγια, είναι σα να περιμένουμε να αλλάξουμε το σχήμα του στερεοποιημένου πηλού με την δύναμη του ανέμου. Θα χρειαστεί πολύ δυνατός άνεμος για πολλά χρόνια για να έχουμε κάποια μικρά αποτελέσματα πάνω στον παραμορφωμένο πηλό. Αυτό που καταλαβαίνουμε λοιπόν, οτι χρειάζεται, είναι ένα σφυρί, ένα καλέμι και ένα δυνατό χέρι για να σπάσει αυτό το μόρφωμα που λέγεται χρυσή αυγή.


Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2017

Άντε πάλι με τους λύκους...

Είμαι ο λύκος μέσα στο πλήθος
ξεκουράζω τα δόντια μου μέσα στο στόμα μου
κάθε πρωί φοβάμαι οτι θα ανακαλύψουν
τη γούνα μου και τα θολά μου μάτια

Καμιά φορά πριν τους μιλήσω γρυλίζω λίγο
και αυτοί με κοιτούν με τα αμήχανα χαμόγελά τους
η μοναξιά μου με κάνει κάθε τόσο
να δαγκώνω τη καρδιά μου

Η γούνα μου δε με ζεσταίνει πια
όσους θυμάμαι έχουν φύγει μακριά
και γω κρύβομαι όλο και πιο βαθιά
στη σκονισμένη μου σπηλιά

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017

94

Απ'όταν πέθανε η γιαγιά μου ο παππούς μου μένει μόνος του στο σπίτι. Είναι 94 τώρα. Πηγαίνω τα Σάββατα και τρώμε μαζί. Μου λέει ιστορίες απ'όταν ήταν νέος... Μου λέει να πιούμε ένα ουζάκι... τις 11μιση το πρωί... και το πίνουμε. Πίνουμε και δεύτερο... Ο παππούς μου ξεχνάει με ταχύτητα αστραπής. έχουμε τα ποτήρια μας γεμάτα πάνω στο τραπέζι και αρχίζει: "Θες λίγο ούζο?" "Μωρέ βάλε λίγο ούζο να πιεις" " Με νερό λίγο ... έτσι για τη γεύση".  Το θέμα παραμένει πάντα το ίδιο! Ας ζήσουμε λίγο περισσότερο, ας αγαπήσουμε και ας αγαπηθούμε από αυτούς που είναι ικανοί για κάτι τέτοιο, ας αφήσουμε τη πνοή μας να αιωρηθεί μαζί με τα λόγια μας σα καπνός πάνω από το "γιορτινό" τραπέζι και ας αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλο με τη ματιά του! Για το δρόμο που μας έφερε εδώ και για το τραπέζι που μας περίμενε να καθίσουμε. Γιατί τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από το να μην κοιτάς το ρολόι τις 11 μισή το πρωί.

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

Παρασκευή

...χτες και ήθελα να βγω εξω. Έβρεχε τρεις μέρες τώρα και βαριόμουν όσο βαριόσουν και συ να βγεις. Πήρα τον Μάριο και παρόλο τον πονοκέφαλο, κανονίσαμε να βρεθούμε τις 10μιση. Είχα πιει ένα ούζο μέχρι να έρθει. Συζητούσαμε για παλιά βιντεοπαιχνίδια που παίζαμε μικροί και προφανώς για μουσική.

Ήρθες λίγο αργότερα με μια φίλη σου και κάτσατε για λίγο μαζί μας. Όταν φύγατε ξέχασες το κινητό σου εκεί. Το είδα όταν φεύγαμε και μεις, μετά απο λίγο. Ήρθα να στο φέρω στο μαγαζί που θα πηγαίνατε μετά, αλλά βρήκα μόνο τη φίλη σου εκεί. Μου είπε οτι είχες γυρίσει να το βρεις. Της το άφησα και έφυγα. Γυρνώντας περίμενα να σε συναντήσω αλλά μάλλον είχες πάει απο τον κάτω δρόμο.

Είχα ξεχάσει να φάω το βράδυ και πήγα να πάρω κάτι να τσιμπήσω απο εκεί κοντά. Από μακριά είδα 2 τύπους να περιμένουν εκεί. Ο ένας ήταν ένας ξαδέρφος μου και ο άλλος ήταν ο Μίτσος. Είχαμε να βρεθούμε πολύ καιρό και απο τον ενθουσιασμό του να με αγκαλιάσει άδειασε σχεδόν όλη τη σως απο το πανίνι στη πλάτη του μπουφάν και στο παντελόνι μου. Τα είπαμε λίγο εκεί και δεν δέχθηκε να μην πάω μαζί του στο τσιπουράδικο. Όταν μπήκαμε είδα τον Σωτήρη και πήγα και τον χαιρέτησα. Ήταν εκεί και η Ναταλία. Είχαμε καιρό να βρεθούμε και ήρθε χαρούμενη να χαιρετηθούμε. Είπαμε όπως πάντα, να κανονίσουμε να βγούμε. 

Κάθισα λίγο με τη παρέα του Μίτσου και λέγαμε ανέκδοτα και χαζογελούσαμε. Κατά τις 4 είπα να φύγω. Στο δρόμο για το σπίτι βρήκα τον Ρέμτσακ μαζί με τον Φούρη και έναν άλλο τύπο να γυρνάνε σπίτι. Μετά κατάλαβα οτι βρήκα τον Ρεμτσακ μαζί με έναν τύπο, να "κουβαλάνε" σπίτι του τον Φούρη γιατί ήταν κομμάτια. Έφτασα σπίτι, έβαλα στο πλυντήριο το μπουφάν και τα ρούχα μου και αποκοιμήθηκα λίγο πριν ακουμπήσω στο μαξιλάρι.

Είδα τα πιο μπερδεμένα όνειρα που έχω δει ποτέ... 

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2016

Ονόματα

Πριν ενάμιση χρόνο περίπου όταν είμασταν για μπάνιο στο Βίδο μου είπες οτι θα φύγεις. Είχα αφήσει τη δουλειά μου και το ¨σχέδιο¨ ήταν να κάνουμε ένα κέντρο μαζί. Θα δίδασκα μαθηματικά, φυσική και ότι άλλο, σε παιδάκια. Έφυγες το Σεπτέμβρη.
Μετά απο 2 μήνες η Έλενα με διέγραψε απο το Φου Μπου γιατί όπως μου είπε δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε, μετά απο μια συζήτηση που είχαμε...
Το ίδιο καλοκαίρι η Ειρήνη έφυγε απο Κέρκυρα και μετακόμισε τελικά Αθήνα. Κατάφερνε να με κάνει χαρούμενο πάντα η Ειρήνη και με ρωτούσε πάντα τις πιο όμορφες ερωτήσεις.
Μετά απο λίγο καιρό έμαθα πραγματικά τι τύπος είναι ο Νίκος και διάλεξα να μην ασχοληθώ πια μαζί του.
Άρχισα να κάνω παρέα με τη Μάρα τότε πολύ περισσότερο. Με έκανε να νοιώθω οτι δεν έχουν διαλυθεί όλα, με έκανε να μπορώ να υποκρίνομαι οτι όλα ήταν ΟΚ. Έκανα παρέα και με την Χριστίνα πολύ. Βρισκόμασταν σπίτι του Μάριου.
Το χειμώνα θυμάμαι που τα πρωτοβρόχια είχαν έρθει στην ώρα τους και οτι άλλαξε η σχέση που είχα με τη Νεφέλη.
Πέρασα το χειμώνα με τη Μάρα, την Χριστίνα, το Μάριο, το Ραράκο. Με τη Μάρα βγαίναμε και πίναμε κάθε μέρα. Τα Σάββατα ακόμα πηγαίνω στο παππού μου και τρώμε μαζί. Κάποιες φορές κλαίει καθώς θυμάται τα παλιά και μου λέει οτι η ζωή του πέρασε. Του λέω οτι είναι μια ωραία ζωή απ'όσο την έχω δει μέσα απο τις ιστορίες που μου επαναλαμβάνει κάθε εβδομάδα και μακάρι να ζούσαν όλοι παρόμοια πράγματα. Μετά πίνουμε κρασί και τραγουδάμε μαζί.
Γνώρισα τον Τάκη και κάναμε άλλο ένα συγκρότημα. Κάναμε παρέα και κατάχρηση στο αλκοόλ. Κάναμε και ένα live μετά απο 6 πρόβες την Άνοιξη μαζί με Deadfile.
Όλο αυτό το διάστημα ήμουν φοβερά νευριασμένος. Είχα μια πολύ μεγάλη οργή μέσα μου που με εξουθένωνε. Νόμιζα οτι το διοχέτευα στα live και στη περιοδεία με τα "παλιόπαιδα". Το διοχέτευα και στους γύρω μου. Τσακωνόμουν με το Βασίλη για πράγματα που τώρα μοιάζουν ασήμαντα.
Νομίζω είχα δει ένα ντοκιμαντέρ, κάποια στιγμή, που έδειχνε μια αγέλη λύκων. Ένας απο αυτούς είχε αρρωστήσει και πόναγε. Γινόταν επιθετικός με τους υπόλοιπους χωρίς κάποιον λόγο. Γρύλιζε και κάποιες φορές είχε επιτεθεί σε κάποιους άλλους λύκους.
Έκανα παρέα και με τον Γρηγόρη. Ένοιωθα οτι για κάποιο λόγω βλέπαμε τον κόσμο πίσω απο το ίδιο πρίσμα.
Το καλοκαίρι γνώρισα τη Σοφία.
Η Χριστίνα μετακόμισε στους γονείς της στην Αθήνα για να καταλάβει οτι δεν της αρέσει εκεί, να γυρίσει πίσω εδώ και τελικά να ξαναπάει στην Αθήνα γιατί την δέχτηκαν σε μια αίτηση για δουλειά που είχε κάνει πριν φύγει απο εδώ.
Ο Γρηγόρης έφυγε για Αθήνα γιατί δεν είχε δουλειά εδώ το χειμώνα.
Η Μάρα τελείωσε με την σχολή της, ξενοίκιασε και έφυγε για Θεσσαλονίκη.
Η Σοφία νομίζω περισσότερο προσπαθούσε να προστατευτεί πάρα κάτι άλλο...
Ο Τάκης έφυγε και αυτός για Αθήνα όταν άρχισε να τον πολεμάει πάλι ο εαυτός του.
Ο Μάριος θα φύγει τον Ιανουάριο για να βρει την Χριστίνα στην Αθήνα.
Η Νεφέλη με παίρνει τηλέφωνο για να με ρωτήσει για τον ΟΑΕΔ
... εσύ έχεις να με πάρεις απο τότε.

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Διαβεβαιώσεις και καθησυχασμοί

έχω ακόμα τον ήλιο
πάνω στα φύλλα των δέντρων
έχω τις παγωμένες νυφάδες
που κολυμπούν στον αέρα

μου έχει μείνει το έδαφος
και οι  κρυφές του ελπίδες
μου έχει μείνει η παράξενη
γεύση της θάλασσας στα χείλη

(δεν αντέχω πια να σου μιλάω)
(στον ύπνο μου)
(όταν ξυπνάω εδώ)
(η καρδιά μου σβήνει)

Αλλά έχω ακόμα τους τοίχους
στο σπίτι μου.
Μου έχει μείνει
η ζεστασιά του φωτισμού πάνω τους

έχω ακόμα τις γλάστρες
στο μπαλκόνι μου
έχω ακόμα τα δέντρα
όπου έπαιζα κρυφτό

έχω τα καλοκαίρια
γεμάτα στάχυα και πλαστελίνη
έχω τα ματωμένα μου γόνατα
και τα πέτρινα παπούτσια

έχουν μείνει ακόμα
τα αγριόχορτα
που με καλούν
να χαθώ μέσα τους

υπάρχει πάντα το
ξύλινο δωμάτιο  
που πριν ανοίξω την πόρτα
θα ακούω τις παιδικές φωνές μας

θα έχω πάντα
τα πουλιά στον αέρα
και τα αστέρια τη νύχτα
να με σκεπάζουν

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

B. K.

Ζω στο σπίτι κάτω από το λόφο
και γυρνάω εκεί το απόγευμα
πεθαίνω ακουμπισμένος στο παράθυρο
κοιτώντας τους χαρταετούς πάνω από τα δέντρα

Κάποιες νύχτες πετάω
υπνοβατώντας απ'το παράθυρο
κρατώντας στο χέρι μου ένα κερί
για να με ακολουθώ πιο εύκολα

Γράφουμε "τραγούδια" γιατί ανυπομονούμε να ακούσουμε τον εαυτό μας να λέει:
"έγραψα ένα τραγούδι για 'σένα"
και ανυπομονούμε επίσης, να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας
στη μέση της πρότασης

Θα'θελα πολύ να μου εξηγούσες ένα απόγευμα απο αυτά,
γιατί βλέπω χαρούμενα λιβάδια γεμάτα λουλούδια
και ηλιόλουστα χαμόγελα γυναικών στην εξοχή,
κάθε φορά που ονειρεύομαι το θάνατο

Έχεις ένα χαμόγελο και συ, στερεωμένο στο πρόσωπό σου
αλλά δεν έχεις ηλικία, ούτε συγγενείς,
έχεις όμως το όνομά σου στερεωμένο (κι'αυτό) δίπλα σου
το μικρό σου όνομα είναι πλέον πολλά ονόματα

Δεν αλλάζεις τα μαλλιά σου,
ούτε το βλέμμα σου
χρειάζεσαι λίγο τσάι μερικές φορές
και θέλεις να μάθεις όσα δε ξέρω εγώ για μένα

Τα "Ναι" που σου λέω με εντυπωσιάζουν
με τη σιγουριά που βγαίνουν απ'το στόμα μου
κρατάνε τα δάκρυα στη θέση τους
ευθυγραμμίζουν τα μάτια σου με τα δικά μου

Μου δείχνεις τα χέρια μου...
που είναι πάντα ματωμένα...
προσπαθείς να τα σκουπίσεις με τις στάχτες της
και γω σου λέω φοβισμένος οτι κουράστηκα...

Μετά σου μιλάω... μπερδεμένα, με ενήλικες λέξεις,
ανακατεμένες, φοβισμένες, απαστράπτουσες λέξεις
φαντασμαγορικές, δειλές, ανήμπορες λέξεις
μετά, ώρα για ύπνο... μπαίνω μόνος μου στο κρεββάτι μου πλέον...

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

requested by V.

                           1

I measure the distance by thoughts
If you are by yourself you can't be alone
We've been drowning in this lake every night
The wind of your voice has brought all the tides

In this city we hear the light's whispers
We hold hands but there's no one with us
The walks we take brings us to the same place
Wearing white cloths with heavy blood stains

I try to wash my cloths in the lake
I try to wake up during the day
And I can't remember your face no more
I don't know if you existed or not




                            2


There's a wolf hiding inside my chest
Sometimes he's so hungry and it's helpless to pet

There's a wolf mumbling inside my guts
He talks to himself but that's never enough

There's a wolf crying inside my belly
He's so alone but he needs to be ready

There's a wolf eating inside my head
That's why all the thoughts are painted red

There's a wolf standing infront of my eyes
The glass of the mirror makes him feel so alive

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Ανθολόγιο Ξεχασμένων και Αλλόκοτων Ποιημάτων


(Χειμώνας 2015)

Σήμερα στο σπίτι μου δεν ανασαίνω
βρίσκεται στο πιο σκοτεινό βυθό
ούτε το φως να ανάψω δε μπορώ
γιατί έχω τη καρδιά μου δεμένη εδώ


Σήμερα στο σπίτι μου δεν ανασαίνω
Σήμερα δε πέρασες από εδώ
Και'χω και αυτόν το δαίμονα να περιμένω
κάθε φορά που ξυπνάω και πριν κοιμηθώ


Σήμερα στο σπίτι μου σε περιμένω
έδωσα στους λύκους μου φαγητό
Έξω απ΄το παράθυρο δεν ανασαίνω
και οι λύκοι τώρα ονειρεύονται το βυθό




(3/8/2009)

3 Αυγούστου ο καθένας μας θα πάει εκεί που θέλει
τ'ονομά σου ονομάζουν οι αγγέλοι

3 Αυγούστου όποιος έρχεται μαζί μας θα το ξέρει
οι πιο πολλοί περιμένουν μεθυσμένοι

3 Αυγούστου όταν ο άνεμος μας πιάνει απ΄το χέρι
στα σοκάκια τριγυρνάμε ξεχασμένοι

3 Αυγούστου το μικρότερο μεγάλο καλοκαίρι
μην το αφήσεις να σε αφήσει από το χέρι





(1/1/14)

τα πιο όμορφα μάτια μας

ξεγελάνε τη θλίψη

και αυτά τα χαμόγελα

μείναν για μια στιγμή αιώνια στα χείλη


Τραγουδήσαμε τόσο αβίαστα, λες και είμασταν, μόνος του ο καθένας μες το δωμάτιο







 (9ος 2013)

Κανείς δε το φαντάστηκε νομίζω

και γούρλωσαν όλοι τα μάτια

είμαστε ώριμοι ή

είμαστε μορφωμένοι

και κρατάμε στα χέρια μας ένα μικρό Σατανά

από κερί και από λιβάνι

μας κάνει όλες τις χάρες

μας βγάζει βόλτα την Κυριακή

και δε ξέρουμε καν πως τον λένε

αρκεί να μας ταΐζει...


Για να ξεκουραστούμε πιο γρήγορα

Για να φτάσουμε πιο γρήγορα

Για να κοιμηθούμε πιο γρήγορα

Για να έρθει πιο γρήγορα το τέλος


Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Like

Μ'αρέσει ο ήχος του κασετόφωνου το καλοκαίρι.
μ'αρέσουν τα σκισμένα παπούτσια, τα φορεμένα παπούτσια
τα ξεφτισμένα ρούχα και οι τρύπιες μπλούζες
μ'αρέσουν οι θολές φωτογραφίες
οι ταινίες σε παλιό φιλμ
τα σκονισμένα αυτοκίνητα
και τα αξύριστα γένια
τα πολυκαιρισμένα σακβουαγιάζ χωρίς ρόδες
μ'αρέσουν τα μισοξεβαμμένα νύχια, τα μαύρα μισοξεβαμμένα νύχια
και αυτό που εσείς λέτε οτι βγήκε η "ρίζα" στο βαμμένο μαλλί
μ'αρέσουν οι σκουριασμένοι μαγνήτες στη κιθάρα μου και τα σκονισμένα πετάλια μου
τα φυτά που έχουν αρχίσει να τυλίγουν τα κάγκελα του μπαλκονιού
... τα λίγο σκουριασμένα κάγκελα του μπαλκονιού
Μ'αρέσουν τα κακοπαιγμένα ακόρντα
που κάνουν τη φωνή σου να βγαίνει πιο αληθινή, πιο μπερδεμένη, πιο θυμωμένη
Μ'αρέσουν οι φωνές που δεν προσπαθούν να βρουν τις νότες
γιατί είναι το λιγότερο που τις ενδιαφέρει
Μ'αρέσουν τα θολωμένα γυαλιά με κόκκους άμμου στις άκρες τους
Μ'αρέσουν οι κινήσεις των χεριών όταν κάποιος μιλάει
Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει περισσότερο να ζουν από το να είναι ζωντανοί
Μ'αρέσουν τα αυτοκίνητα με μουδιασμένα φρένα και τεμπέλικα τιμόνια.
Μ'αρέσει να φοράω γυαλιά όταν διαβάζω και λίγο πριν πέσει ο ήλιος
Μ'αρέσει η μάσκαρα να λερώνει
τις άκρες των ματιών σου
Μ'αρέσει να φοράς σαν φουλάρι στο λαιμό σου ενθύμια και δώρα σκισμένα
Μ'αρέσουν τα μαύρα ρούχα
και τα πολύχρωμα βλέμματα
Μ'αρέσει η μυρωδιά των νυχτολούλουδων το απόγευμα
και των φρεσκοπλυμένων ρούχων το πρωί
αφού όμως πρώτα έχεις κοιμηθεί με αυτά
Μ'αρέσουν τα γράμματα, γραμμένα σε χαρτί, που είναι δυσανάγνωστα σαν και αυτά εδώ.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2016

Κοινά μυστικά της πόλης

Αμερικάνικη επαρχία
ερωτευμένοι ανήλικοι
και ματωμένες ρινίτιδες
φοβισμένες λέξεις και βραδινά φώτα
μέσα σε αγροκτήματα
μέσα σε ξύλινα σπίτια
που οι τοίχοι τους καταστρέφονται τόσο εύκολα
με τσεκούρια ή με σφυριά
όταν ο ήλιος είναι τόσο φωτεινός
που ξέρουμε οτι όλη η ζέστη
είναι μαζεμένη γύρω από τη καρδιά μας
μισοαφηρημένοι έρωτες
κρυμένοι άγαρμπα μέσα
σε κουβέρτες στο υπόγειο
καθώς το φως μπαίνει σε λωρίδες
πάνω απ'το κεφάλι σου
χαμόγελα με απέλπιδες ματιές
το τέρας κρύβεται πάντα κάτω 
από το κρεβάτι μας 
cinema και ποπ-κορν
...
λεωφορεία παρατημένα να σκουριάσουν
παλιές φωτογραφίες σου 
στο υπολογιστή μου
και μέσα στο στομάχι μου
τα όπλα είναι που κάνουν αυτό το κρότο
όταν εκπυρσοκροτούν
και αλλάζουν την μυρωδιά του σώματός μας
μυρωδιά από μέταλλο
...
ανεξέλεγκτες ματιές
γεμάτες λάμψεις
τα φώτα σβήνουν στην ύπαιθρο
με λερωμένους καθρέφτες 
και ματωμένα ξυράφια
ποτέ
δε
φανταζόμουν
οτι 
θα
μπορούσες
αλήθεια
να το κάνεις αυτό
αλατόνερο
μέσα σε πισίνες
τα μεσάνυχτα
όταν ανοίξεις τα μάτια σου
θα είμαι πιο κοντά
όταν ανοίξεις τα μάτια σου
οι ανάσες μας θα χορεύουν 
και τα χείλη μας ίσος να φιλιούνται 
βρεγμένα από δικά μας, αλμυρά δάκρυα

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Σταθμός

Οκ... οκ... Γιατί, έχω αρχίσει και πιστεύω πια, ότι κάποιος μου κάνει πλάκα... Κάποιος που ελέγχει τα κοσμικά δρώμενα με κάποιο μαγικό τρόπο το τελευταίο χρόνο σπάει πλάκα μαζί μου. Οκ είπαμε... πάει ένας, πάνε δύο, πάνε τρεις (για αυτήν θα μου πεις το ήξερες...) πάνε τέσσερις κτλ κτλ... αλλά κάτσε λίγο... κάθε άνθρωπος που γνωρίζω δηλαδή? Δε ξέρω... μήπως είναι και κάποιο σημάδι σκέφτομαι από την άλλη. Σα να σου λένε "Σήκω και φύγε και συ αγόρι μου! Τί δε καταλαβαίνεις? Πόσο πιο ξεκάθαρα να το κάνουμε πια?" Δεν έχω που να πάω και γω βέβαια... αλλιώς μάλλον θα ήμουν κάπου αλλού τώρα.

Δε ξέρω πια... Με κουράζουν όλα αυτά... πάρα πολύ. Πλέον δε μπορώ ούτε να μπω στη διαδικασία να σκεφτώ ότι βρισκόμαστε σε μια αναμονή για κάτι οριστικό... Ακόμα και με πολύ μικρά πράγματα. Με άτομα που έχω γνωρίσει εδώ και κάνα μήνα, και τα συμπαθώ, και πιστεύω οτι θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε, να μιλήσουμε με τα ίδια χρώματα. Παρόλο που τα ξέρω τόσο λίγο, πλέον μου φαίνεται αβάστακτο όλο αυτό, απύθμενα κουραστικό και ψυχοφθόρο. Που στην πραγματικότητα δεν είναι. Αλλά αλήθεια... κουράστηκα... πρέπει με κάποιο γαμημένο τρόπο να ξεκουραστώ... αλήθεια... Θέλω επιτέλους να συμβεί κάτι καλό! Κάτι... 

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Τελικά ήταν φθινόπωρο

Ήταν καλοκαίρι λέει και όλα τα περβάζια έδειχναν προς τη θάλασσα. Οι νύχτες πάντοτε ξημέρωναν και πάντα το φως των απογευμάτων μας θύμιζε τα χρόνια που ζούσαμε ξαπλωμένοι σε μια αγκαλιά. Δε χρειαζόταν καν να μιλήσουμε τότε... όλα τα φωνήεντα ήταν τοποθετημένα στις πιο σωστές θέσεις της μικρής μας ζωής. Νόμιζα ότι σε ήξερα και δεν μου έλειπες. Νόμιζα πως θα μπορούσα να κοιτάζω για πάντα μέσα στα μάτια σου και να βλέπω την άλλη πλευρά του καθρέπτη. Άσπιλη, αμόλυντη από θυσίες και αγάπη, αμόλυντη από αφορισμούς...

 Τα καλοκαίρια αλλάζουν όμως, μεταμορφώνονται. Βλέπω τα μάτια σου σε άλλους ανθρώπους και τους ακολουθώ. Περιμένω να γυρίσουν σπίτι "μας". Περιμένω να γυρίσουν να με κοιτάξουν και να με αναγνωρίσουν με ένα πλατύ χαμόγελο. Για κάποιο λόγο... για κάποιο γαμημένο λόγο το περιμένω αυτό...

Οι άνθρωποι γύρω μου βλέπουν ότι είμαι μισός ακόμα και μου το λένε. Μου λένε να γίνω ολόκληρος ξανά. Δε καταλαβαίνουν νομίζω, ότι αν δε μου το έλεγαν, μάλλον δε θα προσπαθούσα καν να γίνω ολόκληρος, γιατί έχω ξεχάσει πια τι σημαίνει αυτό.

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2016

Μ. και "Ο κανονικός τίτλος"

Για την αποποινικοποίηση του μαύρου
και τις αβέβαιες ανάσες σου
για τις μαύρες καμπύλες των ματιών σου
για τις βλεφαρίδες, που από πίσω τους κρύβεσαι

Για τις μαύρες γάτες
που με κοιτούν μέσα απ΄τα μάτια σου
Για τα παιδικά σου μάγουλά
και τα κεράσια που πάντα μου θυμίζουν

Για τα μικρά μυστικά
που μου ψιθυρίζεις νευριασμένη
και για το πόσο θυμώνω
με όσους έχεις επιβάτες στο κεφάλι σου

Για τα βιαστικά πρωινά
με τον ήλιο να τρέχει
πάνω στα μαλλιά,
και μέσα στο μαξιλάρι σου

Και τέλος... σε αγαπώ
για τα μεσημέρια του καλοκαιριού
που εισβάλουν στην καρδιά μου
κάθε φορά που με παίρνεις τηλέφωνο

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2016

13/6/2016

Με ρώτησες τί σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν ότι είμαι χαρούμενος. Δε μπορούσα να κρατήσω τα χείλη μου από το να χαμογελάσουν, ούτε τα μάτια μου, ούτε τα χέρια μου, ούτε το κόσμο γύρω μου, ούτε τη βροχή που έσκαγε πάνω μου, σαν βροχή από μικροσκοπικούς μετεωρίτες που κατά την επαφή με το δέρμα μου εκρήγνυνται σε πολύχρωμα θρύψαλα. Σκεφτόμουν πόσο καιρό είχα να νιώσω έτσι. Έφτασα περίπου στην παιδική ηλικία ψάχνοντας.

Έβλεπα την κόκκινη κουκούλα που φορούσες λόγο της βροχής μετεωριτών καθώς στεκόσουν μπροστά μου ακίνητη, σχεδόν μουδιασμένη, σα να μην ήταν κανένας γύρω σου. Σε έπιασα από τον ώμο για να δω το πρόσωπό σου να ακτινοβολεί από δάκρυα, να εκπέμπει φωτεινά βλέμματα, χαμόγελα και... και οι λέξεις γραμμένες εδώ αρχίζουν να είναι μικρές, αδύναμες, φτωχές και κουρασμένες. Κοίταξα γύρω μου και είδα κι'άλλα (βρεγμένα) χαμόγελα, είδα εκστασιασμένα χέρια και λαμπερά βλέμματα μέσα στο σκοτάδι. Σκεφτόμουν ότι ήμουν χαρούμενος...

Τετάρτη 27 Απριλίου 2016

Μαρμότα

... μισομεθυσμένος κατά τις 10-11 κατά μέσο όρο... Μπορεί να ξυπνήσω και τις 8 ή τις 12 πιο σπάνια. Τις 11 έχω πρόβα ας πούμε και έρχεται ο Π. και με παίρνει με το αυτοκίνητο κατά τις 11μισή. Κάνει το κόπο να ανέβει σπίτι μου στο 1ο όροφο, για να μου κουβαλήσει τη βαλίτσα με τα πετάλια. Μετά την εγχείρηση για την κήλη δεν μου επιτρέπω να κουβαλάω βαριά πράγματα και τα πετάλια ζυγίζουν καμιά 20ρια κιλά.

Στη πρόβα δε θα δουλεύει αρχικά ο ενισχυτής μου γιατί ο Ν. ήθελε να δοκιμάσει ένα (τεχνικοί όροι) και αποσύνδεσε τα (τεχνικοί όροι) από τον ενισχυτή μου για να συνδέσει το (τεχνικοί όροι) αλλά ξέχασε να τα ξανασυνδέσει. Θα πάρω έναν άλλο ενισχυτή που θα βρω πίσω από την κουρτίνα του stage και θα συνεχίσουμε την πρόβα για 2-3 ώρες. Στα τελευταία 2-3 κομμάτια που θα παίξουμε θα έρθει κάποιος να μας χαιρετήσει και να δει την πρόβα. Μπορεί να περάσει ο ιδιοκτήτης του χώρου ο Ν. που πέρασε να κάνει μια δουλειά, ή η Μ. με την αδερφή της και την Χ. .

Όταν τελειώσουμε θα μαζέψουμε και θα βγούμε έξω εντυπωσιασμένοι από το πόσο φωτεινός είναι ο ήλιος. Κάποιοι θα πάνε για καφέ, μπορεί να πάω και γω καμιά φορά. Όμως τώρα θα πάω με τον Π. σπίτι και στο αυτοκίνητο θα λέμε πως πήγε η πρόβα. Θα φάω ότι μαγείρεψα χτες ή θα μαγειρέψω κάτι. Θα κοιτάζω το facebook μέχρι να τερματίσω το scroll down και μετά θα ξεκινήσω απ'την αρχή... Θα χαζέψω στο you tube και θα απαντήσω σε κάνα τηλέφωνο κατά τις 7 που θα μου λέει να πάμε καμιά βόλτα κατά τις 8 με την Μ. . Θα πάμε στη πλατεία και μπορεί και στην θάλασσα. Ακολουθεί καφεδάκι στην "Αρκούδα" με μια πιο μεγάλη παρέα απ'την οποία μαθαίνω γιατί δε δούλευε ο ενισχυτής το πρωί και μετά το γράφω παραπάνω. 

Κατά τις 10 και, θα πάω να δω την Χ. που παίζει σε μια εκδήλωση που θυμίζει πάρτι μικρομασώνων της Κέρκυρας. Τέχνη με οδηγίες χρήσης: Σε ένα μπολ βάζουμε το βιολί - τσέλο με απαγγελία ποίησης, φουλάρια, μπλε-κόκκινο φωτισμό και την χορωδία φωνών ενός Κερκυραϊκού συλλόγου, προσθέτουμε νερό και ανακατεύουμε καλά. Βγαίνουμε έξω και συζητάμε με τον Μ. για αυτό που βλέπαμε... Η random  συνάντηση της ημέρας συμβαίνει τώρα και έρχονται ο Π. και τα υπόλοιπα παιδιά. Πηγαίνουμε να καθίσουμε στα τσιπουράδικα και τελικά βρίσκουμε να καθίσουμε σε ένα ξεχασμένο τραπέζι. Ξέχασα να σας πω ότι πιο πριν είχαμε συναντήσει random και τον Γ. και είπαμε να του στείλω που θα κάτσουμε για να δει μήπως έρθει. Έρχεται και μιλάμε για το video-clip με τους παπάδες, τα άμφια, τους δαιμονισμένους και τα γουρούνια. Ο φίλος του Γ. που ήρθαν μαζί και ξεχνάω πάντα το όνομά του (νομίζω είναι Μ.) δε μιλάει και μας κοιτάζει παραξενεμένος. Του εξηγούμε για το video-clip... 

Μου στέλνει μνμ η Μ. και μου λέει ότι είναι στο μπαρ που κάναμε πρόβα το πρωί. Μου δίνει και άλλες πληροφορίες... Πηγαίνουμε εκεί με την Χ. τον Γ. και τον φίλο του. Βρίσκουμε τον Τ. την Μ. την Μ. και την αδερφή της την Ν. και τον ιδιοκτήτη τον Ν. . Πίνουμε, μιλάμε με τον Γ. και τον Ν. για μουσικές και συγκροτήματα, φλερτάρω λίγο με τη φίλη της Μ. . Χαιρετάμε τον Π. και τον Σ. που κάθονται απέναντι μας, πίνουμε, μιλάμε μπερδεμένα ξαναπίνουμε και κατά τις 3 παραπατάω προς το σπίτι. Κοιτάζω το φου-μπου και κατά τις 4 κοιμάμαι... Βλέπω πολύ συχνά το ίδιο όνειρο, ότι είμαστε μαζί σπίτι και εσύ έχεις αποφασίσει ότι θα φύγεις. Η αναμονή του ότι θα φύγεις μου φέρνει κλειστοφοβικά συναισθήματα... μοναξιά... αισθάνομαι τόσο μόνος... αναπόφευκτο... Στο τέλος από το όνειρο συνήθως κλαίω...

Ξυπνάω... (επαναλάβετε ξανά απ'την αρχή)

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

.-

Σαν να βγάζεις από πάνω σου τα παλιά ρούχα, τα σκισμένα τα βρώμικα ρούχα, τα λιωμένα, που τα αγαπάς τόσο πολύ, που έχουν γίνει ένα με σένα... που νομίζεις ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι σου. Αλλά τώρα έχουν αλλάξει. Δεν είναι τα ίδια απ'όταν τα πρωτογνώρισες πριν 13 χρόνια, πριν 18 χρόνια. Πριν να είσαι αυτός που είσαι. Όταν κάποιος άλλος που σου έμοιαζε τα διάλεξε... και συ τ'αγάπησες τόσο πολύ ώστε νόμισες ότι ήταν ένα με το σώμα σου.

Τα μανίκια τους κόπηκαν, έλιωσαν, αδυνάτισαν, κρέμασαν οι ραφές τους από την πολύ τριβή, από την διαρκή γνώση ότι είναι εκεί, από το να ξεχνάμε ότι είναι εκεί, από το να το ξεχνούν κι'αυτά.
Και τώρα συνειδητοποιείς ότι σε βαραίνουν, ότι κολλάνε πάνω σου. Για πρώτη φορά σκέφτεσαι να τα βγάλεις... και να μείνεις γυμνός. Σκέφτεσαι πώς θα ήταν (άραγε) χωρίς αυτά. Σκέφτεσαι αν θα βρείς άλλα να σου κάνουν. Σκέφτεσαι αν θα μπορείς να πάρεις άλλα. Σκέφτεσαι τί μέρα της εβδομάδας είναι... Σκέφτεσαι τι ακριβώς κάνεις εδώ... και προσπαθείς να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Κάτι σου θυμίζει ο κύριος... είναι συμπαθητικός βρίσκεις. Σου λέει οτι είναι κουρασμένος. Όλο αυτό σου λέει τελευταία. Δείχνει κουρασμένος, απογοητευμένος, έτοιμος να τα παρατήσει, έτοιμος να μην τον ενδιαφέρει τίποτα πιά. Το χαμόγελο δεν έχει την λάμψη που'χε παλιά, τα μάτια πιο κυνικά απο ποτέ και τα χείλη πολύ πιο ειρωνικά απ'ότι θυμάσαι. Δε μπορούσε όμως να δει τα λιωμένα ρούχα πάνω του. Δε μπορούσε να δει ότι τον ενοχλούν και οτι θα έπρεπε να τα είχε αλλάξει κάποια στιγμή. Τώρα θέλει να τα διώξει όλα. Τώρα βλέπει πιό καθαρά. Τώρα γίνονται όλα όσα φοβόταν... μαζί, ταυτόχρονα. Τώρα μένει γυμνός, γιατί καθώς βγάζει ένα ρούχο από πάνω του (αυτό που αγαπά πιο πολύ, αυτό που κάλυπτε όλο του το σώμα) βλέπει και άλλα να ξεκολλούν και να κρέμονται ετοιμόρροπα και να πέφτουν και να χάνονται.

Θέλω τόσο πολύ να τα τραβήξω όλα αυτά τα κουρέλια απο πάνω μου. Θέλω να απελευθερωθώ από αυτά... κιας μείνω γυμνός, κιας κρυώνω. Με ένα μαγικό σχεδόν τρόπο όμως βλέπω ότι έρχονται άλλοι άνθρωποι και με αγκαλιάζουν με όλη τους τη καρδιά, έρχονται άνθρωποι που δεν τους περίμενε κανείς, απρόσκλητοι, όμορφοι, χαρωποί, γεμάτοι αγάπη και χαμόγελα, που προσπαθούν να με αγκαλιάσουν. Προσπαθούν να με κοιτάξουν στα μάτια, κάτω από τη μάσκα μου, κάτω από την ευγενική πρόσοψη.

Κάποιες φορές νοιώθω ότι είναι πολύ αργά, ότι είναι καλύτερα να κοιμηθώ, να τα παρατήσω και να ξεκουραστώ, αλλά συνεχίζω για αυτούς που με αγκαλιάζουν και κρέμονται από πάνω μου, με κάνουν να χαμογελάω ξανά. Και τώρα πρέπει να γίνω πιό όμορφος, πιο ενδιαφέρον, πιο αποτελεσματικός. Να αποφασίζω για 'μένα, να διαλέγω να κάνω τα δικά μου λάθη, να γίνω δικός μου ξανά, να λέω αυτά ακριβώς που θέλω όταν τα θέλω και να ζητάω... να ζητάω ξανά.

Τώρα βρίσκομαι ανάμεσα

Ελπίζω να μην είμαι τόσο κουρασμένος όσο λέω...

Λ.

Μου 'χες πει ότι θα σε έβρισκα στην πλατεία, κάθε καλοκαίρι, κάθε απόγευμα, όποτε ήθελα. Ότι δε θα ξεχνούσαμε τις ανάσες μας και θα περιμέναμε υπομονετικά να βρεθούμε ξανά. Σαν να ήταν σίγουρο ότι θα βρεθούμε, σα να τα είχαμε κανονίσει όλα. Σε πίστεψα επειδή είδα πόσο φυσικά και αβίαστα το πίστευες όλο αυτό... Σου γκρίνιαζα αρχικά, ότι θα χαθούμε και ότι δε θα μιλάμε πια στο τηλέφωνο, ούτε θα μου στέλνεις πια μηνύματα με τελείες, αποστρόφους και παρενθέσεις να σχηματίζουν αρκουδάκια.
Οι μέρες πέρναγαν όπως περνάνε και σήμερα. Με τον ήλιο να μας κάνει να χαμογελάμε με το ζόρι και τις πυγολαμπίδες το βράδυ να έρχονται κοντά μας και να μας ψιθυρίζουν αλήθειες με τις λεπτές φωνές τους. Πάντα με κοίταζες σα να θέλεις κάτι να μου πεις και σα να αμφιβάλλεις για το αν είναι αλήθεια αυτά που σου λέω εγώ. Φορούσες ένα άσπρο στενό φανελάκι ένα σκουρόχρωμο τζίν και ένα σταυρό. Θυμάμαι που μου έλεγες πόσο περίεργη εφεύρεση θεωρείς τα παπούτσια.
Περπατούσαμε μαζί στο φρούριο και μου έλεγες με μισόλογα για το τι συμβαίνει στη ζωή σου. Νομίζω περισσότερο για να τα ακούσεις εσύ τα έλεγες... Ένοιωθα ότι ήθελες να μου μιλήσεις αλλά φοβόσουν να πεις τα πράγματα που συνέβαιναν. Για την μητέρα σου... για το ότι θα έφευγες και θα πήγαινες στην Αθήνα, για τις μπερδεμένες σκέψεις σου... και για το ότι κάποιες φορές ο καλοκαιρινός ουρανός μαύριζε και όλα γύρω σου σκοτείνιαζαν και αρρώσταιναν. Σου τα έλεγα και εγώ αυτά... με κοίταζες με μισάνοιχτο το στόμα...
Και μετά ξαφνικά χιόνιζε! Πηγαίναμε βόλτες στη Γαρίτσα, ανάμεσα στη θάλασσα και στα δέντρα, ανάμεσα σε αυτά που σκεφτόμασταν και σε αυτά που λέγαμε. Άσπρα άνθη από τα δέντρα παρασύρονταν από τον ανοιξιάτικο αέρα και γέμιζαν τα πάντα γύρω μας. Όλοι οι δρόμοι της πόλης έμοιαζαν χιονισμένοι κάθε άνοιξη.
Τελικά νομίζω είχα δίκιο σε όσα λέγαμε. Χαθήκαμε, μεγαλώσαμε, βρεθήκαμε εδώ και εκεί, γίναμε κάποιοι άλλοι. Ευχάριστα όλα αυτά! Ευχάριστα...
Το πρόβλημα είναι οτι δυσκολεύομαι να ξεχάσω... αυτο είναι όλο.

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

Αποτίμηση



Να προχωράς μπροστά μου είχες πει
και να μιλάμε για ήττες, για σκιές και για αγίους
μου'χες πει
για τις βαλσαμωμένες προσευχές μες στους θανάτους
και για τις πιο μικρές σου αναμονές
για αυτές που'ναι σα να μη πέρασαν ποτέ
σα να ξεχάστηκαν στο σπίτι όπου έμεινες μικρός
από την άνοιξη παλιά μέχρι και τώρα στο περβάζι
να κοιτάμε το φεγγάρι πριν να βγει
(μου είχες πει)
να πιούμε
για τις μέρες, για τις νύχτες, τα πουλιά και τους ανθρώπους, για τις νεκρές σου τις ματιές, για τα πιωμένα σου τα χείλη και τα σβησμένα, άναστρα μάτια σου, θαμμένα στην καρδιά σου
να πιούμε για τις μέρες και τις νύχτες όπου χάθηκαν τ'αστεία που δεν είπαμε
(και με αυτά να γελάμε ξανά)
να ακούσουμε ξανά τις πρώτες σου κασέτες
σαν τα όνειρα των εραστών τoν Αύγουστο
σαν ηλιαχτίδες στα πρωινά φύλλα των δέντρων
άκουγα τις μέρες τότε πόσο γέλαγαν
και πως πεθαίναν ξαπλωμένες στο κρεβάτι
πάντα κάτι έμενε στο νου μου να σου πω
και συ μου έλεγες " ένα ακόμα σκαλοπάτι "  

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

Παγοθύελλα

Επιτέλους ηρεμία... όσο άσχημο και αντίθετο και να ακούγεται αυτό σε σχέση με αυτά που πιστεύω για τους ανθρώπους, είναι αλήθεια. Δεν έχω ξανακουραστεί πιο πολύ, δεν έχω ξαναματώσει τόσο πολύ... και για ποιο λόγο? Συνειδητοποιώ ότι νοιώθω ένα χαμόγελο στα χείλη μου τώρα που γράφω. Νοιώθω πιο ελεύθερος... χωρίς υποχρεώσεις που ξεκινούν από μένα, χωρίς τον φόβο της τυφλής κατηγορίας, δίχως ματωμένες σκέψεις μπερδεμένες με τριαντάφυλλα... Το ήξερα ότι εκεί θα κατέληγε... μου το είχες πει από την αρχή εξάλλου. Ότι έτσι κάνεις με όλους. Το φοβόμουν όσο τίποτα. Αλλά ήθελα να δοκιμάσω, να δω αν μπορώ να γίνω κάποιος... και προσπάθησα μέχρι αηδίας... Όπως κάνω πάντα δηλαδή... Για μια στιγμή νόμισα ότι έγινα κάποιος... Βρέθηκα σε έναν παγετώνα με λειψά ρούχα και σκιές να κινούνται γύρω μου μέσα στον απόηχο του χιονιού. Επέμενα περπατώντας όλο και πιο μακριά, μέχρι που χάθηκα... Τώρα ξέρω... Δεν υπάρχει κανείς άλλος εκτός από εσένα εκεί έξω... και αυτό μου το'χες πει... Πάγωσα μέχρι τον πυρήνα και πέθανα εκεί... ίσος είναι ο μόνος τρόπος τελικά για να συνειδητοποιήσεις ότι ονειρεύεσαι, να συνειδητοποιήσεις την ύπαρξη του εαυτού σου μέσα στο χώρο και στον χρόνο όπως παλιά... Ξέχασα, άλλαξα, συμβιβάστηκα... Έχασα τον εαυτό μου μέσα στην παγοθύελλα... Πέθανα εκεί... Ευτυχώς! Για να μπορέσω να γυρίσω πίσω τελικά, να με ξαναβρώ από κει που με άφησα... Ενδιαφέρον τo ταξίδι αλλά και πολύ επικίνδυνο. Χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας, χωρίς διαβεβαιώσεις...

(παύση)

και ακόμα χαμογελάω... ψηλαφίζω το πρόσωπό μου για να βεβαιωθώ. Επιτέλους ηρεμία! :)

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

Scripta manent

Σε είχα ερωτευθεί ένα πρωινό λίγο πριν ξυπνήσω και ένοιωθα τα μαλλιά σου να ακουμπάν το πρόσωπό μου... χωρίς να βρίσκεσαι δίπλα μου. Δε κατάλαβα ποτέ τι ζήτησες από μένα όλες αυτές τις μέρες που πέρασαν. Δε καταλαβαίνω ακόμα τι θέλεις από μένα. Νοιώθω ότι σου δίνω όσα πράγματα μπορώ απλώς μήπως και πετύχω κάποια μέρα αυτό που θέλεις. Σα να κυνηγάς πουλιά στο απόλυτο σκοτάδι... μερικές φορές νομίζω ότι μου δίνεις και συ κάτι, αλλά συνήθως είναι ότι απομένει, ότι περισσεύει και δε ξέρεις που να το βάλεις. Κάποιες φορές πιστεύω ότι σ'αγαπάω, άλλες νομίζω ότι θέλω να σε κάνω ένα με μένα, άλλες ότι πρέπει να σε βοηθήσω να αλλάξεις αυτό που είσαι και να σταματήσεις (κατά την αντικειμενικότατη άποψη μου) να βλάπτεις τον εαυτό σου και να σταματήσεις να φοβάσαι πια τους ανθρώπους. Άλλες φορές σε φοβάμαι... Φοβάμαι ότι θα μου πεις χαμογελώντας ότι κάποιος που αγαπώ πολύ μόλις πέθανε, ή ότι θα μου πεις ξαφνικά ότι σε πρόδωσα και ότι με μισείς για όλα αυτά που σου έχω κάνει... χωρίς εγώ να ξέρω τίποτα απ' αυτά. Απλά θα μένω έκπληκτος και παγωμένος να σε κοιτάζω με απορία. Δε μπορώ να σε καταλάβω... και προσπαθώ τόσο καιρό... με μπερδεύεις... ανακατεύεις τα σωθικά μου κάθε φορά που βρισκόμαστε. Δεν είμαι σίγουρος αν θες να είσαι εδώ. Νομίζω πρέπει να σε αφήσω να φύγεις... Με κάνεις να νοιώθω ότι δε θα χρειαστεί τίποτα περισσότερο από το να μας αφήσω να σβήσουμε ο ένας από τη καθημερινότητα του άλλου... Δε θα χρειαστεί τίποτα περισσότερο από το να σταματήσω να κουράζομαι... από το να ξεκουραστώ...

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Τα έλεγε ο Κάφκα...

Έγραφα ένα μυθιστόρημα χτες βράδυ! Ήταν περίπου 500.000 σελίδες. Είχε να κάνει με όλα αυτά που έχουν σημασία πια, με όλα όσα πρέπει να ασχοληθούμε και με αυτά που μπορούμε να βάλουμε στην άκρη και να τα δούμε αργότερα. Κοιμήθηκα ήσυχος αλλά όταν ξύπνησα δεν μπορούσα να βρω που είχα βάλει αυτά που είχα γράψει. Δεν ήταν στην συνηθισμένη τους θέση. Δεν ήταν εκεί που τα έβαζα εδώ και τόσα χρόνια. Έψαξα στο μπαλκόνι μου, στα σκονισμένα συρτάρια μου και στα ράφια του γραφείου που τα έβρισκα συνήθως αλλά δεν υπήρχαν. Τότε προσπάθησα να θυμηθώ τι είχα γράψει αλλά δεν θυμόμουν. Δεν θυμόμουν καν για το θέμα που είχα γράψει. Απλώς ξεχείλιζα από την αγωνία και την προσμονή του να θυμηθώ κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό αλλά το έχω ξεχάσει. Αγωνιούσα να ηλεκτροδοτήσω τους νευρώνες του εγκεφάλου μου που έκρυβαν αυτές τις πληροφορίες που θα με έστρεφαν στη σωστή κατεύθυνση που θα με βοηθούσαν να κάνω αυτά που θέλω. Τί ήθελα όμως να κάνω? Είχε σχέση με εμένα με τους ανθρώπους γύρω μου? με το κόσμο γύρω μου? Δε θυμάμαι. Έψαχναν όλοι μου οι φίλοι μέρες και ώρες και ανακατέβαμε μαζί το σπίτι μου. Τα πράγματα μου είχαν γίνει σοροί που ξεχύνονταν από δω και από κει ανάλογα με το πού βρισκόμασταν και ψάχναμε και ανακατέβαμε το μυαλό μου και την καρδιά μου. Έπρεπε να το βρούμε πάση θυσία. Κάπου εδώ θα είναι δεν μπορεί να εξαφανίστηκε! Ίσως παράπεσε κάπου! Ίσως παράπεσε κάτω από το πάτωμα ή μέσα σε καμιά από τις κλειδαρότρυπες από τις πόρτες, μπορεί να βρισκόταν μέσα στους τοίχους ή μέσα στα καλώδια... αλλά είναι αυτό δυνατόν? θα χωρούσε εκει? Πόσο μεγάλο ήταν αυτό που ψάχνουν 2 χρόνια τώρα κάποιοι άγνωστοι μέσα σε μια κουφάλα ενός γέρικου δέντρου? ΤΙ είναι τελοσπάντον αυτό που ψάχνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν εδώ? Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάποιος έχασε κάτι μέσα στο σπίτι μου πριν από πολλά χρόνια και ήρθαν μετά ακάλεστοι όλοι αυτοί οι συγγενείς του και άρχισαν να ανακατεύουν το σπίτι που μένω! Τώρα το έχουν κάνει κανονικό εργοτάξιο, δουλεύουν σε 8ωρη βάση σύμφωνα με τον κανονισμό και πληρώνονται. Όλα νομότυπα και κανονικά. Γιατί πολλές φορές μπορεί να γίνονται και έλεγχοι από τα κεντρικά. Κάποιος έλεγε ότι σε έναν άλλο τομέα είχαν γίνει έλεγχοι και υπήρξαν κυρώσεις. Μπορεί να έρχονταν και εδώ κάποια στιγμή. Εγώ κοιταζα να είναι τα δικά μου πράγματα στην σειρά τους και να ξέρω που τα έχω... σε περίπτωση πολέμου. Ποτέ δε ξέρεις τι γίνεται. Εμείς καλά έχουμε όλα τα καλά εδώ και μπορούμε να ζούμε όμορφα και ωραία, αλλά σε άλλα μέρη ο κόσμος βρίσκεται σε αναταραχή. Διαβαίνουμε μια περίεργη και πολυσύχναστη μεριά της ιστορίας. Μας την δίδαξαν στο σχολείο και την θυμάμαι ακόμα! Θυμάμαι κάθε σελίδα λες και την έχω μπροστά μου κάθε φορά! Θυμάμαι τα πάντα από αυτό το βιβλίο! Εγώ το είχα γράψει εξάλλου! Έχει να κάνει με τα πράγματα που έχουν σημασία για μένα και που θα πρέπει να τα κοιτάζω και ποια πράγματα μπορεί κάποιος να τα δει αργότερα. Είναι ένα είδος οδηγού για το πώς να οργανώσεις και να ξαναβρείς το δρόμο σου στη ζωή. Το θέμα είναι άλλο όμως... Πότε θα φύγουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι από το σπίτι μου? Τι κάνουν εδώ μέσα? Δουλεύουν λένε... Τι δουλειά κάνουν τελοσπάντων? 

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Ημιτελές

Ήταν όλα αρκετά... και παραπάνω... και δεν ένοιωσα καν τη πνοή μου να κόβεται. Ήταν σαν να ανέβαινα σε ένα βουνό μέσα σε μια καταιγίδα και μετά σαν να μη μπορώ να ανασάνω... στο βυθό της θάλασσας, στα έγκατα του πλανήτη, στις πολύβοες σκέψεις μας και στα ξεστρατισμένα μας αντίο. Ονειρεύτηκα για ένα ολόκληρο βράδυ ότι καθόμασταν μαζί... σε ένα στασίδι... μέσα σε μια εκκλησία... και το φως έμπαινε από κάποιο παράθυρο ψηλότερα και μας γέμιζε αστέρια πιο φωτεινά από τους ήλιους που ξέρουμε... φωτεινότερα... το φως ήταν που έκανε το σκοτάδι γύρω μας να ασφυκτιά. Θαμπωμένοι  και τρομαγμένοι από την κενότητα γύρω μας ψάχναμε ο ένας τον άλλο για να πιαστούμε. Εγώ σε βρήκα... και οι άγκυρες μου στάθηκαν πάνω σου σαν τσιμεντένιοι ογκόλιθοι καρφωμένοι σε ξένο χώμα. Και περίμενα να καταλαγιάσει η σκόνη, περίμενα να καταλαγιάσει η καρδιά μου μπας και δω τι έγινε. Τα δευτερόλεπτα είναι τα δύσκολα, όχι οι μέρες... τα δευτερόλεπτα. Και αν είναι να μου πεις κάτι μη περιμένεις ούτε δευτερόλεπτο! πέστο μου τώρα!! ΠΕΣΤΟ ΤΩΡΑ!Γιατί τα γαμημένα τα δευτερόλεπτα είναι τα πιο δύσκολα... τα πιο δύσκολα. 

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Happy tree thoughts

Τώρα στις μέρες του καλοκαιριού ξεχάσαμε... Τώρα στα κάτασπρα σύννεφα μετράμε τις μέρες που έρχονται σε μας... και τα χαμόγελα στερεωμένα στα μαλλιά μας να μας νανουρίζουν. Μουδιάσαμε τόσα χρόνια, κακομάθαμε...  δε ακούγαμε τους γδούπους και τα επιφωνήματα. Περιμέναμε ελπίζοντας πως όλα θα περάσουν... όλα θα γίνουν καλύτερα όλες οι γαμημένες οι πληγές θα γιατρευτούν μόνες τους. Και τα μάτια μας πόσο τεμπέλικα κοιτάζουν τον ορίζοντα τώρα. Πόσο φοβισμένα. Πόσο λάγνα κοιτούνε πίσω. Και νοιώθω μια ανακούφιση μια ηρεμία μια δικαίωση... Επιτέλους ηρεμία! Επιτέλους ησυχία! Σταματήσαμε να φοβόμαστε τι θα χάσουμε, δεν υπάρχουν και πολλά πια... Το ηλιοβασίλεμα θα είναι πάντα όμορφο όταν το κοιτάς... Όπως και η χαρμολύπη του '60 στην Αμερική, όπως και οι νέοι αιώνες που περνάνε μπροστά μας, όπως και τα φοβισμένα σου μάτια και η ανάγκη μου να τα αλλάξω, αυτή η γαμημένη ανάγκη να φτιάξω όλο το γαμημένο κόσμο... η προσπάθεια μου να δω την αλήθεια σαν μια πρόταση, η ανάγκη μου να μεγαλώσω και να κάνω πιο πλατύ τον ορίζοντα. Μα τώρα ήρθε η ώρα, πρέπει να τους πούμε και την αλήθεια... πρέπει να τους πούμε οτι οι μικρές στιγμές που είχαμε πέρασαν και δεν θα υπάρξουν πουθενά αλλού. Οτι πια δε θα μπορούμε να καταλάβουμε κάν τι θα πεί αυτό. Απλά θα κοιτάμε μια γραμμή από σύννεφα στον αέρα καθώς ο ήλιος μας κλείνει τα μάτια και θα αναρωτιόμαστε πώς έγινε αυτό, θα αναρωτιόμαστε γιατί μας φαίνεται τόσο ψεύτικος ο ήλιος και γιατί δε μπορούμε πια να νοιώσουμε αυτό το σκίρτημα στα σωθικά μας. Τι συνέβη? "Δε θυμάμαι να πεθαίνουμε" θα μου πεις. "Δε θυμάμαι να ξεμακραίνει η πνοή μας από αυτά που λέγαμε" θα μου πεις μπερδεμένη... Εγώ θυμάμαι όμως... μας θυμάμαι να σβήνουμε σιγά σιγά ξαπλωμένοι στο καναπέ μας...